Odkrycie i opatentowane penicyliny zrewolucjonizowały medycynę, przyczyniając się do wyleczenia wielu chorób zakaźnych. Od tej pory takie schorzenia jak błonica, gruźlica czy też inne infekcje przestały zagrażać ludzkiemu życiu. Kto odkrył penicylinę i jak do tego doszło? Poznaj historię pierwszego na świecie antybiotyku.
- Kto jako pierwszy odkrył penicylinę?
- Kiedy opatentowano penicylinę?
- Jak przebiegało przeprowadzanie badań na zwierzętach?
- Jak wyglądały próby podawania penicyliny ludziom?
Kto jako pierwszy odkrył penicylinę?
Penicylina została odkryta przez przypadek przez bakteriologa Alexandra Fleminga pracującego w Szpitalu Świętej Marii w Londynie. Kiedy porządkował on swoje laboratorium we wrześniu 1928 roku, zauważył, że w próbce zawierającej bakterie gronkowca rozwinęła się pleśń. To zjawisko nie byłoby niczym niezwykłym, gdyby nie fakt, że drobnoustroje, które znajdowały się najbliżej pleśni, zostały zniszczone. Przeprowadzone w późniejszym czasie przez Alexandra Fleminga badania wykazały bakteriobójcze działanie pleśni. Jednak naukowiec nie miał środków na wyodrębnienie penicyliny, czyli substancji aktywnej niszczącej bakterię. W 1929 roku udało mu się opublikować fakt odkrycia tego pierwszego w historii antybiotyku, jednak informacja ta nie spotkała się z dużym entuzjazmem ze strony środowiska naukowego.
Kiedy opatentowano penicylinę?
Wiadomo już, kto i kiedy odkrył penicylinę, jednak jej opatentowanie nastąpiło dopiero 10 lat później. W 1939 roku dwaj naukowcy, Ernst Boris Chain i Howard Florey, rozpoczęli badania nad substancjami o działaniu antybakteryjnym. Wtedy to w sposób chemiczny udało się im wyizolować penicylinę. Rok później ruszyły testy związane z podawaniem tej substancji żywym organizmom.
Jak przebiegało przeprowadzanie badań na zwierzętach?
Badania rozpoczęto od testów na gryzoniach. Dwóm myszom podano penicylinę o wysokim stężeniu. U zwierząt nie zaobserwowano negatywnego oznak zastosowania antybiotyku. Dwa miesiące później przeprowadzono badanie na ośmiu myszach, które wcześniej zainfekowano paciorkowcem. Tylko połowie z gryzoni została podana penicylina. Po szesnastu godzinach myszy te wciąż były żywe, natomiast zwierzęta, którym nie zaaplikowano antybiotyku, umarły. Ernst Boris Chain i Howard Florey 24 sierpnia 1940 roku zdecydowali się opublikować wyniki przeprowadzonych badań w czasopiśmie „Lancet”, co wywołało poruszenie w środowiskach naukowym i militarnym.
Jak wyglądały próby podawania penicyliny ludziom?
W 1941 roku naukowcy rozpoczęli próby stosowania antybiotyku u ludzi. Penicylinę podano mężczyźnie, u którego rozwinęła się infekcja bakteryjna po zranieniu się kolcem róży. Stan pacjenta był bardzo ciężki, jednak po podaniu antybiotyku znacznie się poprawił. Pacjent mógł zostać wyleczony, ale niestety zapasy penicyliny się wyczerpały i wkrótce potem mężczyzna zmarł. Wtedy Howard Florey doszedł do wniosku, że penicylina powinna być powszechnie dostępna.
Ze względu na toczącą się wojnę nowy antybiotyk znalazł praktycznie zastosowanie. Odkrycie penicyliny przyczyniło się do uratowania życia wielu tysięcy żołnierzy, którzy byli narażeni na rozwój licznych infekcji w wyniku poniesionych ran. W 1945 roku naukowcy Alexander Fleming, Howard Florey i Ernst Boris Chain otrzymali nagrodę Nobla z dziedziny medycyny.
